Over liefde.

Al luisterend naar Josh Garrels (lang leve gratis cd's die je via sites kunt downloaden; ook al moet je er soms flink aan wennen, even) voelt het alsof het tijd is om over de dingen te denken. Ik ben als een malle aan het allitereren steeds - waarom weet ik niet. Zal er mee ophouden ook.

Vanmorgen was er een geheugententamen. Neuropsychologie is moeilijk. Vind ik. Dus ik was in de volle verwachting van een tentamen met allemaal hersenstructuren en waarin ze 'involved' waren. Gelukkig viel het alleszins mee. Nog geen drie kwartier na het begin van het tentamen stond ik buiten. Als één van de eersten. (Dan krijg je het gevoel dat er een addertje onder het gras zit. Onder het gras zit het vol met addertjes).

In de trein terug dacht ik over liefde. En niets anders. (Vooruit, dit is gestolen). Dat ik wel geloof in verliefd zijn. Ik verliefd op iemand. Iemand verliefd op mij. Maar dat akelige, akelige wederzijds. Dat is de onmogelijkheid altijd. Ik geloof niet dat ik verliefd op iemand en iemand verliefd op mij elkaar kunnen overlappen. Dus. Het zou een puur godsbewijs zijn als degene van jouw adoratie jou adoreert. Denk ik. En anders toch in ieder geval een wonder van de bovenste plank. Overigens heb ik het nogal gehad met verliefdheid en alle dingen daaromtrent. En dus ook met de daaruitvoortvloeiende vorm van liefde. En ergens is het wel een bevrijding om gewoon even te kunnen zeggen dat je het 'ermee gehad hebt' en het even helemaal niet hoeft allemaal.
Mijn probleem: ik zie de aantrekkelijkheid van degenen die op een presenteerblaadje liggen niet. Ik zie zoveel niet. Eigenlijk maakt het natuurlijk helemaal niet uit wat ik vind. En misschien was verliefdheid iets voor een zestienjarige mij. Is dat verboden als je ouder wordt. 'Alle sentimenten zijn voortaan verboden' (TT, brieven aan Doornroosje). Weer verliefdheid. Ban hem uit. Stop hem in de gevangenis. Martel hem. Lach hem uit om datgene wat hij geworden is. Laat hem oplossen als de suiker in je thee.